Πλακάκια το ένα δίπλα στο άλλο όπου το ένα στηρίζει το άλλο χωρίς κενά, με απόλυτη εφαρμογή και συμμετρία μεταξύ τους. Κάπως έτσι γίνεται όταν όλα είναι προσυμφωνημένα ώστε να μην φαίνεται τίποτα από εκείνα που μας κατηγορούν. Όπως λέει και η έκφραση: “τα έκαναν πλακάκια”. Επενδύουμε πάνω στο τοίχος, το τοίχος είμαστε εμείς και το τοίχος πάντα ξεχωρίζει μ΄ένα τρόπο η μ΄έναν άλλο το μεν απ΄το δε. Καλύπτουμε λάθη, ασχήμιες... για να δώσουμε την ΑΛΛΗ εντύπωση προς τα έξω. Υπάρχει όμως και η αποξήλωση των πλακιδίων όπου τότε εμφανίζεται και αναγνωρίζεται σαν ανάποδο παζλ η πραγματική εικόνα.